Początkowo lunety używano tylko jako przyrządu obserwacyjnego, ale jeszcze w XVII wieku zaczęto konstruować dodatkowe przyrządy – mikrometry, noniusze czy koła ze skalą, które umożliwiły przekształcenie lunety w przyrząd pomiarowy.
W XVIII wieku udoskonalona została optyka lunet, budowano coraz lepsze wielosoczewkowe okulary, skonstruowane zostały pierwsze obiektywy achromatyczne, które miały coraz większą średnicę i pozwalały dostrzegać coraz słabsze obiekty na niebie. Pod koniec XIX wieku zbudowana została luneta wyposażona w obiektyw o średnicy 1 metra. Osiągnięta została bariera możliwości technicznych. Soczewki o większej średnicy nie dało się zbudować, gdyż odkształcenia soczewki pod wpływem jej własnego ciężaru zakłócałyby otrzymywany obraz. W XX wieku największe budowane przyrządy były teleskopami zwierciadłowymi.
W połowie XIX wieku w astronomii zastosowano nowy wynalazek – fotografię. Znacząco poszerzyło to możliwości pomiarowe i obserwacyjne teleskopów. Współcześni następcy kliszy fotograficznej – kamery CCD – są standardowym wyposażeniem wszystkich większych teleskopów.